Oh ramp… Dochter is Kikker verloren. Toen ik haar deze namiddag aan school afhaalde, had ze hem nog vast. We zijn samen de speelplaats overgestoken en naar de auto gewandeld, en volgens mij had ze hem nog vast. Terwijl ik haar in haar stoeltje vastmaakte, moet de kikker uit de auto gevallen zijn.
Ik wist toen nog van niets en ben vertrokken met de auto, op weg om Zoon op te halen. Ik had misschien al een kwartier gereden toen Dochter vroeg waar Kikker was. Mij aan de kant van de weg gezet en paniekerig beginnen rondtasten. Niets dus. Auto gekeerd en teruggevlamd.
Nergens een Kikker te zien op de parkings aan de school natuurlijk. Nog even nagevraagd bij de mevrouw van de naschoolse opvang, maar niemand was een kikker binnen komen brengen. Zou hij door iemand meegenomen zijn? Ik hoop dat hij maandag opduikt, maar ik vrees er voor…
Ik ben er precies wel meer het hart van in dan Dochter. Zij denkt precies dat hij achtergebleven is op school. Het zet echt een domper op mijn avond; onvoorstelbaar, voor een knuffelbeest. Niet echt zen, zo vasthouden aan ‘materiële zaken’, ik weet het, maar ik ben altijd triestig als ik iets verlies.
Alcyons nest 