Kuikentijd!

Elke keer opnieuw zeg ik dat ik er niet meer aan begin, maar ach, ze zijn toch zo schattig, meneer… Drie weken geleden waren ze er weer eens aan begonnen, en direct jaloers op elkaar. Twaalf eieren, één nest, twee kippen. En geen millimeter wijken voor elkaar. Vrouwen…

Nu, drie weken later en enkele eitjes minder – af en toe vond ik er één uit het nest gegooid – zijn er vijf kuikens uitgekipt.

Die heb ik alvast apart gezet in een ren met één van de kloekjes. In de vijf overblijvende eitjes hoor ik geen beweging, maar je weet maar nooit… Daar mag de andere kloek nog even op verder broeden.

En nu begint het weer; laten loslopen gaat niet of de kraaien zijn er mee weg. Als de andere kippen ze al niet doodpikken. Dus apart in een ren zetten, apart drinken en eten geven, afdekken tegen wind en regen, in het slechtste geval sterven er nog een paar… Die die overblijven, blijken dan steevast hanen te zijn, die ik alsnog zal moeten slachten.

Maar kom, die zachte, gele donsbolletjes, is er nu iets schattiger?

Advertenties

Huiswerk-tijd

Een paar jaren terug, toen onze oudste nog in de kleuterklas zat, keek ik uit naar het moment dat ze met huiswerk thuiskwam, en dat ik haar daarbij kon helpen. Die zaken van de lagere school, daar draai je als grote mens toch je hand niet voor om. Moesten het later integralen en afgeleiden worden, dan zou ik toch ook wat opfrissing nodig hebben, maar daar zijn we nog lang niet.

En nu zitten we dus volop met lagere school-huiswerk, in tweevoud zelfs ondertussen, en nu heb ik er precies geen tijd voor. Veel kans dat ik later verzucht: “Waarom heb ik de kinderen toch niet wat meer geholpen met hun schooltaken?”, maar dat lijkt nu niet te lukken.

Geadopteerd!

It finally happened. Na veel traantjes en smeekbedes en gejammer en geweeklaag loopt er sinds eergisteren een kat in huis rond. Dochter zaagt er al lang voor. Net voor we op reis vertrokken, liep er hier een mankend klein katertje rond, vel over been en vergeven van de vlooien, dat door de vrouwen in huis wel eens iets toegestopt kreeg. Natuurlijk dat hij hier bleef rondhangen; hoe zoudt ge zelf zijn. Dochter had hem al Felix gedoopt. En toen vertrokken we op reis, met de belofte aan Dochter dat Felix mocht blijven en dat we er mee naar de dierenarts zouden gaan, als hij er nog was bij onze terugkomst. De auto stond nog maar net stil of Dochter sprong er al uit en ging achteraan kijken. Maar geen Felix… Felix had andere oorden opgezocht, en Dochter was ontroostbaar.

En sindsdien ging er geen dag voorbij zonder dat ze aan mijn mouw kwam trekken: “Ik wil een poesje!”

En zodoende. Cookie is zijn naam, ‘tigre roux’ staat er op zijn paspoort. Want ’t is een asielkat. Hij is vrij rustig en vriendelijk, maar lust zijn ‘krokantjes voor kat’ niet. En hij niest dat het geen naam heeft, maar dat deden ze daar allemaal in ’t asiel.

Eens hij het hier gewend is, mag hij buiten, mag hij in het tuinkot slapen en mag hij af en toe eens een pootje binnen zetten. Maar de eerste twee weken moet Koekeloerepoezewoef binnen blijven… Nieuwsgierig dat een kat is! We hebben er een dagtaak aan om hem weg te houden uit de zetels, uit de slaapkamers, uit de kasten… Dat die twee weken maar gauw om zijn.

 

Klosbassen

Spannend… Dochter vertrekt morgenvroeg op “bosklassen”. Zeg ik dat eigenlijk goed? Vertrek je op bosklassen, of ga je naar de bosklassen?

Ze vertrekt alleszins morgen met het tweede jaar van de basisschool naar een militair domein in de provincie Antwerpen, en ze komt vrijdag terug. Een goede 27 jaar geleden ben ik op krek dezelfde plek gaan bosklassen, maar wij waren toen al gemiddeld 11 jaar, en geen 7. Qua zelfstandigheid scheelt dat toch wat. Al schat ik mijn eigen zelfstandigheid in hindsight misschien hoger in dan dat ze in werkelijkheid was. Maar ik denk toch niet dat mijn ouders zich zorgen moesten maken over het zelf smeren van mijn boterham, het omgaan met een valies of mijn ochtendlijke wasvaardigheden. Al kan ik mij niet meer herinneren of er toen douches aan te pas zijn gekomen, of dat het beperkt bleef tot een kattenwasje van ons gezicht.

Niet dat Dochter dat allemaal niet in mindere of meerdere mate ook zelf kan, maar het dúúúúrt allemaal zo lang. Ik heb er haar al voor gewaarschuwd; dat ze zich moet haasten of dat de pot choco leeg zal zijn tegen dat zij aan de ontbijttafel verschijnt. Zoals vele ouders maken wij ons zorgen dat onze voortbrengsels op een ander niet genoeg eten… Hopelijk zit er ook evenveel in haar valies bij het terugkeren als waarmee ze vertrokken is, want in het achterlaten of verliezen van dingen is ze ook een krak.

(Trouwens, zou er hier nu ooit iemand terechtkomen via de zoekterm “klosbassen”?)

Stille zondag

Kindjes en stil zijn ’s morgens: soms lukt het, soms ook niet. Of soms maar half. Vorige zondag lag ik nog wat te doezelen om 7u30 toen ik hen al uit hun kamer hoorde komen. Ik hoef niet zo nodig veel te zeggen als ik opsta – niet dat ik een ochtendhumeur heb, maar veel is er de afgelopen 8 uur niet gebeurd, dat ik dat dringend kwijt moet. Niet zo bij hen. Al kwetterend kwamen ze naar de badkamer, tot de frank viel dat er mogelijks nog iemand in bed lag.

*kwetter kwetter kwetter* SLEF SLEF SLEF SLEF – Zoon maakt nogal wat decibels met zijn pantoffeltjes.

*kwetter kwetter kwetter* “SSSJT!” *Fezel fezel fezel*

SLEF SLEF SLEF SLEF Dochter: “HEFT UW VOETEN OP!!” slef slef slef

*Fezel fezel fezel* WOESJJ!! – het toilet.

Erg stil allemaal. Ik kon er helemaal niets van horen.

Vegetaal

Dochter deze avond, bij het slapengaan: “Als ik op tijd ga slapen, ben ik morgen dan zo fris als een groente?”

Schattige plantjes

Dit weekend, op verplaatsing in de Efteling, wees ik Dochter op de bamboe die gepland stond naast de aanschuifrij. ’t Was goed weer, dus half Nederland zat in de Efteling, en het leek alsof ze allemaal voor dezelfde attractie aan het aanschuiven waren als wij. Een mens haalt dan alles uit de kast wat zijn spruiten ervan kan weerhouden om uit de rij te gaan, te verdwalen tussen de benen van de andere ouders, als rijpe pruimen aan de relingen van de wachtrijen te gaan hangen en er vervolgens af te tuimelen, waarna je met een gillende kleuter met bebloede lip op sleeptouw je positie in de wachtrij op een zuchtje van de attractie moet opgeven. Bamboe is bovendien het lievelingskostje van panda’s, panda’s zien er uit als schattige beren en staan in elk peuterboekje, dus daarmee kon ik de aandacht van Dochter toch weer een halve minuut vasthouden, dacht ik.

Wat wel gelukt was, maar om de verkeerde reden. Dochter dacht dat het over bambi-plantjes ging.