Poesje

Onze poes is al meer dan twee maanden weg, maar tot nu toe had ik nog altijd een héél klein beetje het gevoel dat ze ieder moment aan de achterdeur kon staan. We hebben trouwens nog altijd haar blikjes eten staan.

Gisteren heeft onze overbuur haar gevonden. In een plek kreupelhout voor zijn huis, tussen een aantal dunne stammetjes zat ze precies ingeklemd. Met haar achterpoten opzij en haar voorpoten uitgestrekt, kopje in de grond. Zou ze vastgeraakt zijn? De gedachte dat ze daar vastzat, en stillekes is verhongerd, is niet echt opbeurend. Zou onze buur dan niets gehoord moeten hebben? Raar.

Bovendien zag ze er nog goed uit. Helemaal niet vergaan. Ofwel is ze daar nog maar pas geleden vastgeraakt, ofwel komt het doordat het winter is dat haar lichaam nog niet tot ontbinding is overgegaan. Maar toch, raar.

Dochter is mee gaan kijken. Maar zij denkt dat, als buurman poesje ‘uitgraaft’, dat ze dan weer ‘leven’ wordt. Zo zag ze er inderdaad wel uit. Ik hoopte ook nog een beetje op een wonder (stel dat ze daar nog niet zo lang geleden vast is komen te zitten of zo), maar ach…

Dag, Whiskytje…