Piepschuim

Het begon allemaal deze morgen in mijn melkherberg… Ha nee, dat is iemand anders zijn beginlijntje.

Het begon in feite allemaal toen ik een paar weken geleden, op weg naar het toilet, drie kleine bolletjes isomo – piepschuim dus – opraapte, samen met een pluisje. De bolletjes moeten uit de zitzak gekomen zijn, maar krijg die daar maar eens terug in. Ik gooide ze dus en passant in het toilet; ik moest daar toch net zijn. Normaal gezien ben ik erg sorteerderig, maar een omweg naar de vuilbak voor drie kleine bollekes isomo…

Maar ge krijgt die dingen dus niet doorgespoeld he. Eén van de drie had het direct opgegeven, en was mee weggesjast. De andere twee hielden koppig vol, en kwamen steeds fris wit bovendrijven, hoe ondergesch*ten ze net daarvoor ook waren. Precies of ze met mij spotten.

Dan kenden ze mij nog niet! In de volgende twee weken – het verwonderde mij feitelijk dat Echtgenote er nooit iets over gezegd heeft – hield ik ze nauwlettend in de gaten. Ik probeerde hen te verschalken door er een wc-papiertje over te draperen, in de verwachting dat ze dan wel meegesleurd zouden worden in de maalstroom.

Op een goede dag waren ze verdwenen. Helaas, twee dagen nadien dreven ze daar weer tartend rond. Ze bleken aan de wc-borstel gekleefd gezeten te hebben.

Toen maakte ik mij de bedenking: ik was al een twee weken lang dommer dan twee isomobollekes. Ik heb ze dan maar met een toiletpapiertje opgevist en alsnog in de vuilbak gesmeten.