Elke keer opnieuw zeg ik dat ik er niet meer aan begin, maar ach, ze zijn toch zo schattig, meneer… Drie weken geleden waren ze er weer eens aan begonnen, en direct jaloers op elkaar. Twaalf eieren, één nest, twee kippen. En geen millimeter wijken voor elkaar. Vrouwen…
Nu, drie weken later en enkele eitjes minder – af en toe vond ik er één uit het nest gegooid – zijn er vijf kuikens uitgekipt.
Die heb ik alvast apart gezet in een ren met één van de kloekjes. In de vijf overblijvende eitjes hoor ik geen beweging, maar je weet maar nooit… Daar mag de andere kloek nog even op verder broeden.
En nu begint het weer; laten loslopen gaat niet of de kraaien zijn er mee weg. Als de andere kippen ze al niet doodpikken. Dus apart in een ren zetten, apart drinken en eten geven, afdekken tegen wind en regen, in het slechtste geval sterven er nog een paar… Die die overblijven, blijken dan steevast hanen te zijn, die ik alsnog zal moeten slachten.
Maar kom, die zachte, gele donsbolletjes, is er nu iets schattiger?
Er worden wat kiekens geboren op de blogs die ik volg. Een spektakel dat ik hier nog moet missen. Voor de kinderen ongetwijfeld een mooi moment, wel jammer dat ze geslacht worden. Ken er zelf niet veel van maar is er voor de haantjes geen andere oplossing?
Ik liet ze vroeger lopen, maar haantjes eten alleen maar je voer op zonder dat je eitjes in de plaats hebt. Ok, oudere legkippen laat ik ook hun tijd uitdoen, en da’s in feite hetzelfde… Maar die hanen beginnen op een gegeven moment met elkaar te vechten op leven en dood. En als er te veel hanen zijn voor te weinig kippen, dan zien die kippen te hard af… En last but not least, als de echtgenote begint over al die hanen die daar rondlopen en het gebrek aan eieren in de koelkast, dan… 😉
Schattig!
En dat slachten: respect.