Lieve koekenbik

Vorige vrijdag heb ik mijn best gedaan een oude traditie wat nieuw leven in te blazen. Op de laatste dag van het jaar gingen mijn zus en ik “lieve koekenbik” roepen bij de huizen in de straat. Niet verkleed, niet zingen, gewoon bellen en lieve koekenbik roepen. We kregen dan een kleinigheid, vijf frank of zo, en na nieuwjaar brachten we dat dan blinkend (wij, niet het geld) naar de bank om op onze spaarrekening te zetten. Trouwens, daarvan herinner ik mij nog steeds dat de bankbediende halve franken enkel per twee wou aanvaarden. Ik vond dat wel ‘speciaal’ als kleine gast, dat bedragje dat eindigde op ‘,50′, maar ’t mocht niet.

Enfin soit, vorige vrijdag heb ik dus onze kindjes in hun jasje gehesen, hun laarsjes aangetrokken en een klein stukje van de straat met hen afgelopen. En reactie dat er kwam! Niet iedereen was thuis of deed open, maar waar dat wel gebeurde, vond iedereen het erg leuk. Overal hetzelfde: dat niemand dat spijtig genoeg nog deed, dat nieuwe bewoners in de straat dat niet kenden, enzovoort. Er zijn zelfs mensen achteraf aan de deur gekomen om te zeggen dat hun buurman ondertussen thuisgekomen was, en dat we daar toch zeker nog eens langs moesten gaan omdat die dat zeker heel tof zouden vinden, of om te komen zeggen dat we hun huis overgeslagen hadden (tja, nogal wat weg van de straat gelegen en met een paar honden op het erf) en dat ze daarom zelf de lieve koekenbik voor de kinderen kwamen brengen…

Ik vond ‘lieve koekenbik’ toch wat magertjes, dus daarom had ik hen het liedje van ‘nieuwjaarke zoete’ aangeleerd. Ze moesten toch iéts doen voor wat ze kregen he. Op twee plaatsen was de reactie dan toch ook weer dat het eigenlijk ‘lieve koekenbik’ had moeten zijn… Zo zie je maar.