Zee

Ik geraakte deze morgen om half zes niet uit mijn tram. Zoon heeft eens goed geslapen, en ik kon niet aan de verleiding weerstaan nog een drie kwartier aan mijn slaap te breien. Natuurlijk, het bleef beperkt tot doezelen.

Het lukte mij echter niet om het onbehaaglijke gevoel van mij af te schudden dat ik een afspraak vergeten was.  Doezelig dacht ik dat we vandaag met de collega’s hadden afgesproken om naar de zee te gaan. En ik kon er maar niet op komen of er nu van mij verwacht werd dat ik iemand onderweg moest oppikken of niet. Ik had alleszins geen zin om naar de zee te gaan vandaag. Bovendien kan ik het mij niet permitteren met de stapel werk die op mij ligt te wachten op kantoor. Ik was dus al bezig excuses te zoeken ook.

Nu, bij aankomst op kantoor en bij het aanzetten van mijn computer, kan ik mij in de verste verte niet vóórstellen dat we naar de zee zouden gaan. Het idee leek zo onrealistisch eens ik in de realistische omgeving van het kantoor was aanbeland, dat ik het raar vind dat ik er deze morgen bij het ontwaken zo lang heb over zitten piekeren.

Alhoewel, er zijn nog steeds geen andere collega’s gearriveerd. Zouden ze ergens op mij staan te wachten…?