Toen ik nog een klein pagadderken was, ‘dreigde’ mijn grootvader altijd al schertsend met ‘Kludde met zijn keet’ als ik niet wou slapen. Kludde komt om klokslag middernacht en rammelt dan met zijn ketting. Kindjes die dan nog op zijn of uit hun bedje komen, neemt hij mee…
Natuurlijk was dat dan een reden om net niét te willen inslapen. Het was nou ook niet direct een stimulans om uit bed te komen, maar zo wakker liggen tot middernacht en dan liggen luisteren of je geen ketting hoorde, dat zat er wel in.
Na ‘Eva en de leeuwen’ ben ik nu begonnen in een boek over Oost-Vlaamse sagen. En laat mij daar nu net een aantal Kludde-verhalen tegenkomen zeker. De inhoud verschilt wel per verteller/streek precies… Maar er stond toch wel een verhaaltje in, verteld door een inwoner van Vollezele (Galmaarden) over een Kludde uit Lieferinge. Lieferinge is een piepklein landbouwersdorpje dat nu tot Ninove behoort… en waar mijn grootvader geboren is. En er stond letterlijk ‘Kludde met zijn keet’!
Deze Kludde joeg echter niet op wakkere kindjes, maar sprong op de rug van nachtelijke wandelaars. Dat element komt wel meer terug in de Kluddeverhalen. Wanneer iemand ’s nachts nog op gang was (terugkerend van het werk op het land, of van de herberg of zo), kon het zijn dat Kludde op zijn rug sprong. Die moest dan tot een bepaald punt gedragen worden, of de drager viel dood neer.
Volgens de ene was Kludde de geest van een slecht mens, volgens de ander een soort van weerwolf. Zo zou je kans zien om van Kludde af te geraken als je tijdig je zakdoek kon trekken en die naar hem toegooien met de woorden ‘Ontweert die!’ (vandaar weer-wolf, volgens de vertelster althans). Kludde moet dan de zakdoek ontweven met zijn tanden. De Kludde van Lieferinge was een knecht op een boerderij en werd ontmaskerd toen hij ’s morgens bij het ontbijt stukjes draad tussen zijn tanden bleek te hebben…
Alcyons nest 
Ik ken dat verhaal ook, en ik ben zelf van Halle. Nu ja, op zich ligt dat natuurlijk niet zo ver van Ninove, dus misschien is het niet zo’n verrassing dat een dergelijk verhaal zo ver reist.
Ik meen mij zelfs een liedje te herinneren over Kludde 🙂
Ik herinner mij een kludde uit de tekenfilm Jan Zonder Vrees.
Kludde is zeker belgisch, wij kennen hem hier niet
>> Steven:
Naar dat liedje ben ik dan wel nieuwsgierig… En was uw Kludde er ook ene die op de rug van mensen sprong?
>> buddha:
Hee ja, nu ge het zegt! Dat was een watergeest, als ik mij niet vergis…
>> Chantal:
Ook niets wat er op lijkt, onder een andere naam…?
Ik was vroeger verslingerd op dergelijke verhalen en dat ben ik eigenlijk nog steeds. Doe mij maar een portie bokkenrijders, watergeesten, dwaallichtjes …
>> Smiling Cobra:
Ik ook. Maar ik vraag mij bij sommige van de ‘getuigenissen van horen zeggen’ in het boek toch af, in hoeverre het parapluutjes betreffen voor kerels die een scheve schaats rijden en ’s nachts bezweet thuiskomen… Een beetje zoals het verhaaltje dat Fons opdiste aan zijn Palmyra in Willy’s en Marjetten.
nooit van gehoord. aah, zoiets als loetie, een beer/monster(?) op zolder dat zou komen als we niet flink bleven slapen. sjonge…
>> pironik:
Loetie? Nooit van gehoord. Wie weet kom ik het verder nog tegen in het boek…
Idd subliem wat Fons wijsmaakt aan Palmyra, haha.
(Als ik even reclame mag maken voor mijn profs webzijde: http://www.volksverhalenbank.be/ , leuk te lezen, zelf verhalen opsturen mag..)
>> Qahwa:
Awel verdorie! ’t Is in dat boek dat op uw profs webzijde staat, dat ik gelezen heb over Kludde! Deel III – Oost-Vlaanderen.
Voila, onze bib had het, dus straks begin ik het te lezen, leuk idee!