Leeg

Het was een tijdje geleden dat ik nog een ‘sport’ gedaan heb. Met een maat ging ik af en toe eens badmintonnen, maar onze agenda’s waren de laatste weken/maanden niet compatibel. Gisteren is het er nog eens van gekomen. Nog geen vijf minuten bezig of mijn tong hing al uit mijn bek. Beetje te straf begonnen. Ik liep in de eerste set al snel uit, maar ik slaagde er niet in om het ook snel af te maken. Uiteindelijk is het toch gelukt, en ook de tweede set was voor mij, maar ’t ging al moeizamer. De derde set moest ik laten gaan. Toch gewonnen, wat ook lang geleden was. Er zijn zo van die wedstrijden dat ik het ene na het andere gat in de lucht mep.

In het begin kan je nog achter elk pluimpje crossen, van voor naar achter en van links naar rechts. Maar op den duur geven de benen precies forfait. Hersenen en armen beseffen nog wel wat er moet gebeuren om het pluimpje terug te slaan, maar de benen willen niet in gang schieten. Raar gevoel. Geen conditie he.

Daarna thuis douchke gepakt en gaan bloedgeven. Ik had een beetje schrik dat ik ging flauwvallen door de combinatie met het eerdere sporten (ik had er niet tijdig aan gedacht dat de combinatie misschien niet zo goed was) maar da’s gelukkig niet gebeurd. Maar een massa volk dat er was! Sint-Maarten was aanwezig en deelde ne grote speculaas uit aan de bloedgevers. Blijkbaar zijn er bloedgevers die speciaal daarvoor nekeer komen.

En ik wou nochtans op tijd thuis zijn om op de kindjes te passen, want mijn vrouw had bericht gekregen dat er gisterenavond of -nacht wel eens een donor op het programma zou staan, en dat ze opgeroepen zou worden. Gelukkig geen oproep tijdens de badminton en tijdens het bloedgeven. Op tijd gaan slapen, zodat ze nog wat slaap kon meepikken voor het geval dat. Ook deze nacht geen oproep. Wel onrustig geslapen daardoor en deze morgen half versuft mijn wekker afgeduwd. Een klein half uur te laat opgestaan. Toch nog op tijd gekomen.

Om de een of andere reden voel ik mij merkwaardig leeg deze morgen.